[ Imprimer cet article ] [ Envoyer cet article ] [ Nous ecrire ]

sabato 24a majo 2008

La supera leĝo de Ŝtato, estas la konservado spite ĉion de Ŝtato. Kaj kiel ĉiuj Ŝtatoj, depost ke ekzistas ĉi tiujn pri la tero, estas kondamnitaj al ĉiama batalo. Lukto kontraŭ iliaj propraj loĝantaroj, kiujn opresas kaj, kiujn ruinas, lukto kontraŭ ĉiuj fremdaj Ŝtatoj, pri kiuj ĉiu nur estas potenca je la kondiĉo ke la alia estus febla. Kaj kiel Ŝtatoj nur povas pliiĝe ĉiu tago ilia potenco, konservi sin en tiu lukto, tiom al la interno, kontraŭ iliaj propraj regatoj, kiom al la ekstero, kontraŭ la proksima potenco. Rezultas tion, ke la supera leĝo de Ŝtato estas la pliigado de ĝia potenco malprofite al la interna libereco kaj la ekstera justico.

Tia estas en sia sincera realeco la unika moralo, la unika fino de Ŝtato. Adoras Dio si mem nur tiom ke estas ĝia eksklusiva Dio, la sankcio de ĝia potenco kaj de tio, kio ĝi nomiĝas sian juron, tio estas ĝia juro esti spite ĉion kaj sin etendi ĉiam malprofite al ĉiuj la aliaj Ŝtatoj. Ĉio, kio servas al la tiu fino estas laŭdinda, legitima, virta. Ĉio, kio nocas ĝin estas kriminala. La moralo de Ŝtato estas do la renversado de la homa justico. Tiu transcanda moralo, eksterhoma kaj do kontraŭhoma, de Ŝtatoj ne estas la frukto pri la sola koruptado far la homoj, kiuj plenigas pri tio la funkciojn. Pli volonte, oni povas diri ke la koruptado de tiuj homoj estas la natura rezulto, necesaĵo de la institucio de Ŝtatoj.

Tiu moralo nenio estas ke la rivelado de la fundamenta principo de Ŝtato, la neevitebla esprimo de la neceso propra al Ŝtato. Ŝtato nenio estas alia, ke la neado pri la humaneco ; estas malgranda kolektivo, kiu volas preni ĝian lokon kaj volas sin trudi al ĝia kiel plejsupra, al kiu ĉion devas servi, ĉion devas submeti al si. Estis natura kak facila en la antikveco, tiam ke la ideo mem pri la humaneco estis nekonata, tiam ke ĉiu poplo adoris ĝiaj ekskluzive naciaj dioj kaj kiu donis ĝin rajton je la vivo kaj neis ĉi-tiun pri ĉiuj la aliaj nacioj. La huma rajto ne estis tiam ke por la nacianoj de Ŝtato. Ĉio, kio estis ektere de Ŝtato estis destinita al rabado, al masakrado kaj al la sklaveco.

Ne plu estas same hodiaŭ. La ideo pri la humaneco iĝas pli kaj pli forta en la civilizita mondo, kaj eĉ, dank’al la eltendado kaj la kreska rapideco de la komunikoj kaj dank’al la influo ankoraŭ pli materiala ol morala pri la barbaraj popoloj, jam ĝi ekeniĝas en tiuj lastaj. Tiu ideo estas la nevidebla potenco de la jarcento, kun kiu la potencoj de la tago, Ŝtatoj, devas kalkuli. Ili ne povas sin submeti al ĝi bonafide, ĉar tiu submetiĝo de ĝia flanko samvaloris kiel memmortigo, la triumfo pri la humaneco, kiu ne povas efektiviĝi ke per la destruado de Ŝtatoj. Sed ili ne povas nek nei tiun ideon, nek ribeli malkaŝe kontraŭ ĝi, ĉar, iĝanta tro forteco hodiaŭ, ĝi kapablos mortigi ilin.

Pri tiu malfacila alternativo, ne restas al ili ke decidiĝo : estas la hipokriteco. Ili sin donas la miemo de respekti tiun ideon pri la humaneco, ili parolas, ili agas nur pri ĝi nomo. Ne necesas havi venĝemon por tio. Ili ne povas agi alie, ilia starpunkto devenanta tia, ke ili povas sin konservi nur mensogante. La diplomataro ne havas alian mision.

Ankaŭ kion ni vidas ? Ĉiom ke Ŝtato volas deklari militon al alia, ĝi eklanĉas manifeston, adresanta ne sole al ĝiaj propraj regnanoj, sed al la tuta mondo, kaj en kiu, metante ĉio la juro je ĝia propra flanko, ĝi penas pruvi ke spiras nur humaneco kaj amo de la paco, kaj ke, penetranta far tiuj noblaj kaj pacaj sentoj, longe ĝi suferis silente, sed ke la kreka maljusteco de ĝia malamiko trudas Ŝtato-n fine elŝovi la spadon de la glavingo. Gi ŝakras, samtempe, ke, malŝatema pri tuta materiela konkeraĵo kaj neniu serĉanta krekado de ĝia teritorio, ĝi finigas je tiu milito tuj kiam la justeco estos reĝustigata. La antagonismo de Ŝtato respondas per sama manifesto, en kiu kompreneble ĉio la rajto, la justeco, la humaneco kaj ĉio la noblaj sentoj sin retrovas je ĝia propra flnko. Tiuj du manifestoj kontraŭmetantaj estas skribataj kun la sama elokventeco, ili spiras la sama virta indigno, kaj l’unu estas tiel sincera kiel la alia : tio estas ke ĉio la du mensogas senhonte, kaj ne estas nur la stultuloj, kiuj sin lasas preni tie.

La prudentaj homoj, ĉiuj tiuj kiuj havas kelkajn spetojn de la politiko, ne eĉ sin donas la penon legi ilin ; sed ilin ŝerĉas, kontraŭe, malkonfuzi la profitamojn, kiuj puŝas la du kontraŭuloj al tiu milito, kaj pezi iliajn respektivajn fortojn por diveni tie la elirejon. Pruvo ke la moralaj konsideroj eniras tie por nenio. La rajto de la homoj, la traktatoj, kiuj finaranĝas la interrilatojn de Ŝtatoj, estas senaj je ĉio morala sankcio. Ili estas, en ĉiu epoko difinita de la historio, la materiala ekspreso de la ekvilibro rezultanta far la reciproka antagonismo de Ŝtatoj. Tiom ke havas Ŝtatojn, ne havas pacon. Nur estos interrompoj pli aŭ malpli longaj, armisticoj konkluditaj far milito lacigita de tiuj ĉiamaj militantaj nacioj, Ŝtatoj ; kaj, tuj ke Ŝtato sin sentos sufiĉe forta por rompi tiun ekvilibron al ĝia profito, ĝi nepre faros. Tuta historio estas tie por pruvi tion.

Miĥaelo Bakunino,

eltiro je « La Ursoj ĉe Berne kaj La Urso ĉe Sankta-Petersburgo » majo 1870.

CNT-AIT


  Contacter des militants anarcho-syndicalistes
  http://cnt-ait.info est le site d’actualité de l’Anarcho-syndicalisme.
  La reproduction et la diffusion de l’Actualité de l’Anarcho-syndicalisme sont encouragées