[ Imprimer cet article ] [ Envoyer cet article ] [ Nous ecrire ]

mercredi 18 mai 2005

Η αρχή έγινε περίπου ένα μήνα πριν το ραμαζάνι. Ένα κοπάδι CRS (σημ: τα γαλλικά ΜΑΤ), με πλήρη εξάρτηση, έκανε δυναμική εμφάνιση για να συλλάβει κάποιο νέο στο οικογενειακό HLM (σημ : κοινωνικές κατοικίες). Ήταν μια Τετάρτη και καταμεσήμερο. Ο καιρός ήταν καλός. Όλα τα πιτσιρίκια της γειτονιάς Reynerie (Toulouse-le-Mirail) ήταν έξω. Έζησαν την περικύκλωση του κτιρίου και την εισβολή μιας αστυνομικής ορδής. Είδαν τη μητέρα και τη μικρή αδερφή (ένα μέτρο και είκοσι) να οδηγούνται βίαια στο τμήμα, και ήξεραν πως όλα αυτά ήταν για ψύλλου πήδημα… Η κατάσταση παραλίγο θα γυρνούσε σε εξέγερση και ήταν κάτι που αναστάτωσε βαθιά τη γειτονιά, μια γειτονιά που εκείνη την περίοδο ήταν μάλλον φιλήσυχη.

Για μια φορά, ακόμη και οι ενήλικοι αισθάνθηκαν στο στόχαστρο από αυτήν την δυσανάλογη αστυνομική επίθεση. Υπήρξε μια αντίδραση συλλογική και σε μεγάλο βαθμό αυθόρμητη. Από την επομένη, ήμασταν εκατόν πενήντα ή διακόσιοι που βρεθήκαμε στην πλατεία Abbal για να διαδηλώσουμε δημόσια και καταγγείλουμε την αστυνομική βία. Και ήμασταν κάποιες δεκάδες, που, τις εβδομάδες που ακολούθησαν, συναντηθήκαμε για να μιλήσουμε για τα προβλήματα της γειτονιάς και να προσπαθήσουμε να ξυπνήσουμε την αλληλεγγύη ανάμεσα στις γενιές κι ανάμεσα σε κατοίκους με προέλευση πολύ διαφορετική.

Παρά αυτή μας τη θέληση να ζήσουμε ειρηνικά όλοι μαζί, οι αστυνομικές προκλήσεις δεν σταμάτησαν, ανοίγοντας έτσι έναν κύκλο εξεγέρσεων (καμένα αυτοκίνητα, πετροπόλεμος…) και καταστολής (άτοποι έλεγχοι, συλλήψεις, έφοδοι των CRS…)

Μεγάλης συμβολικής σημασίας είναι από αυτήν την άποψη και η έφοδος των CRS, έφοδος της οποίας προηγήθηκε ρίψη δακρυγόνων, την ημέρα των Χριστουγέννων. Στόχος αυτής της επίθεσης ήταν μια παρέα παιδιών 12 ή 13 χρονών, που έπαιζαν μπάλα στην οδό Kiev.

Αλλά όλα αυτά δεν ήταν παρά μόνον η αρχή. Κάτι σαν εισαγωγή στο θέμα. Εδώ και δυο μήνες, στο Mirail, όπως και σε άλλες εικοσιτέσσερις γειτονιές διάσπαρτες σε όλη τη Γαλλία με τη σφραγίδα «για στρώσιμο», ζούμε όπως στην εποχή του στρατάρχη Pétain (σημ: επικεφαλής της κυβέρνησης της « ελεύθερης» Γαλλίας κατά τη Γερμανική κατοχή, δηλαδή του τμήματος που οι Γερμανοί άφησαν υπό γαλλική διοίκηση μετά την κατάκτηση. Να σημειώσω, για να καταλάβουμε περί τίνος πρόκειται, πως, όταν οι Γερμανοί ζήτησαν από αυτήν την κυβέρνηση να παραδώσει τους ενήλικους Εβραίους, αυτή πήρε την πρωτοβουλία να παραδώσει και τα παιδιά…). Αυτός είναι ο όρος που ήρθε αυθόρμητα στο στόμα του γεροντότερου ανάμεσά μας. Είναι αλήθεια πως στη γειτονιά πλανιέται ένα κάποιο άρωμα κατοχής, καθώς η αστυνομία δημιουργεί ζώνες εκτός δικαίου.

Η πρόφαση για αυτήν την κατάχρηση εξουσίας διαδόθηκε σε μεγάλο βαθμό μιντιακά : Είναι ότι δήθεν υπήρχαν « περιοχές εκτός δικαίου», όπου η αστυνομία « δεν μπορούσε καν να πάει» και στις οποίες γινόταν «διακίνηση».

Στο Mirail –και σίγουρα και στις υπόλοιπες περιοχές που θίγονται – αυτή η πρόφαση είναι πέρα για πέρα γελοία.

Πως μπορούμε άραγε να επιβεβαιώσουμε πως η αστυνομία «δεν μπορούσε ούτε καν να πάει», τη στιγμή που υπάρχει ένα μεγάλο, ολοκαίνουριο αστυνομικό τμήμα, στο κέντρο του μεγάλου Mirail, ανάμεσα στο Reynerie και το Bellefontaine, καθώς και άλλα μικρότερα σχεδόν παντού; Η αστυνομία δεν έχει ανάγκη να έρθει σ’εμάς, βρίσκεται σ’εμάς επί μονίμου βάσεως ! Να σημειώσουμε παρεμπιπτόντως πως, για να μας πείσουν για τη χρησιμότητα του νέου τμήματος (το οποίο ξεκίνησε να χτίζεται μετά τη δολοφονία του νεαρού Habib από έναν αστυνομικό, και με τη στήριξη όλων των πολιτικών κομμάτων), μας είχαν εξηγήσει πως μετά την κατασκευή του θα ερχόταν «το τέλος της βίας » και η επιστροφή σε μια φιλήσυχη ζωή. Εκ τότε αποχτήσαμε το τμήμα, της ενοχλήσεις που το συνοδεύουν και λιγότερη ησυχία παρά ποτέ.

Οσον αφορά δε τη «ζώνη εκτός δικαίου», ας μιλήσουμε. Αλλά όπως πρέπει: ένα από τα πλέον θεμελιώδη δικαιώματα είναι το δικαίωμα στη μετακίνηση. Στην ελεύθερη μετακίνηση. Όταν φεύγουμε από το σπίτι μας ή όταν γυρίζουμε από τη δουλειά, περνάμε, ανάλογα με τη μέρα, δύο, μπορεί και τρία, μπλόκα της αστυνομίας. Η γειτονιά είναι περικυκλωμένη, αποκλεισμένη. Όλοι οι οδοί πρόσβασης είναι σπαρμένοι εμπόδια. Μέρα και νύχτα. Επιπλέον, ομάδες αστυνομικών είναι τοποθετημένες στο εσωτερικό της γειτονιάς. Από το ένα μπλόκο βλέπουμε το άλλο, αρκεί να είναι σε ευθεία γραμμή. Φορές φορές λιγότερα από διακόσια μέτρα χωρίζουν το ένα μπλόκο από το άλλο.

Βεβαίως, όπως έλεγε ο γείτονάς μου –ο οποίος στον τέταρτο έλεγχο άλλαξε γνώμη-, «γιατί να ανησυχεί κανείς αν είναι καθαρός:». Γιατί να ανησυχεί; Γιατί το να περνάς αυτά τα μπλόκα σημαίνει να εκτίθεσαι στο να σε σταματήσουν, να πρέπει να δείξεις τα χαρτιά σου (αλίμονο στην παραμικρή αμέλεια!), να είσαι αναγκασμένος να αφήσεις να ψάξουν το όχημά σου, να πρέπει να κατέβεις για να σε ψαχουλέψουν σε όλο σου το κορμί με χέρια πραγματικά τρυφερά. Γιατί το να περνάς αυτά τα μπλόκα σημαίνει να υπομένεις την υποψία, να ακούς τα χαχανητά και τα σχόλια… Σημαίνει πολύ χάσιμο χρόνου και ταπείνωση.

Όταν δεν γίνεται να βγεις από το σπίτι σου δίχως να υποστείς αυτή τη μεταχείριση πολλές φορές τη βδομάδα, τότε πράγματι ζεις σε μια ζώνη εκτός δικαίου. Απουσία δικαίου, δημιουργημένη αποκλειστικά από την αστυνομία και τη δικαιοσύνη.

Κι όσον αφορά τη φημισμένη «διακίνηση», μπορούμε να είμαστε εξίσου σαφείς: ψάχνοντας τα αυτοκίνητα και τις τσέπες, ναι, τα CRS σίγουρα βρήκαν λίγη κάνναβη, κάποια κλεμμένα τηλέφωνα και ραδιόφωνα αυτοκινήτων, κι άλλα είδη του ίδιου επιπέδου. Ίσως να έβαλαν χέρι και σε τίποτε κλεμμένα αυτοκίνητα. Αλλά, ακόμη κι αν ερευνήσουν όλη τη γειτονιά από την καλή κι από την ανάποδη, σίγουρα δε θα βρούν διακινητές διαμερισμάτων 600 τετραγωνικών, ούτε καταχραστές της δημόσιας περιουσίας, ούτε κλέφτες του δημόσιου χρήματος, ούτε όλους αυτούς που επωφελήθηκαν των «υπηρεσιών» του Patrice Alégre (σημ: μανιακός δολοφόνος με έξι θύματα· κατά τη διάρκεια της δίκης του, το 2003, ο δήμαρχος της Τουλούζ και ένας βοηθός εισαγγελέα, κατηγορήθηκαν, από πρώην πόρνες, για συμμετοχή σε σαδομαζοχιστικά όργια οργανωμένα από τον Alégre, δίχως να καταδικαστούν). Όλοι αυτοί μένουν αλλού, μακριά από τους ελέγχους. Προστατευμένοι από τους ελέγχους.

Στρατηγική της έντασης

Όπως είναι εμφανές, η εξουσία ακολουθεί μια πραγματική στρατηγική της έντασης με, όπως πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις, δύο μεγάλα αποτελέσματα.

Το πρώτο είναι οι κάτοικοι να φυλακίζονται στη γειτονιά τους, στο συγκρότημα κατοικιών που μένουν, σε ένα πραγματικό γκέτο. Διστάζουμε να πάμε σινεμά γιατί ξέρουμε πως θα πρέπει να υποστούμε δυο μπλόκα των CRS, μέσα στη νύχτα, για να γυρίσουμε σπίτι. Οπότε μένουμε εκεί που είμαστε. Οι φίλες μας διστάζουν να έρθουν να μας δουν. Τις καταλαβαίνουμε: δεν έχουν όρεξη να υποστούν ένα επίμονο ψηλάφισμα στο ένα ή το άλλο αστυνομικό μπλόκο. Οι επαφές με τον εξωτερικό κόσμο περιορίζονται.

Στο ίδιο το εσωτερικό της γειτονιάς, ο κόσμος γίνεται πιο νευρικός. Είναι διαπιστωμένο. Ένα παράδειγμα που ζήσαμε αυτήν την Κυριακή 26 Μάρτη, το σαββατοκύριακο του Πάσχα. Όλα είναι ήσυχα, ένας από εμάς παίρνει το αυτοκίνητο για να πάει στην πόλη. Πριν ακόμη περάσει τα όρια της γειτονιάς, να σου μια κλούβα CRS, τέρμα το γκάζι, τον προσπερνάει και φρενάρει μπροστά του, ενώ ταυτόχρονα δυο άλλες καταφτάνουν από πίσω και τρεις ή τέσσερις από τους τριγύρω δρόμους. Να σου τον περιτριγυρισμένος από καμιά δεκαριά κλούβες. Έκανε κάτι; Κηρύχτηκε πόλεμος; Όχι, άλλωστε δεν ασχολούνται μαζί του και, ενόσω μανουβράρει για να ξεμπλοκαριστεί, οι μπάτσοι ξεπηδάνε από τις κλούβες τους, όλοι εξοπλισμένοι με ασπίδες και πυροβόλα όπλα και ξεχύνονται σε μια ανηφόρα με κατεύθυνση ένα κτίριο. Λίγα λεπτά αργότερα, όταν επιστρέφει, δεν υπάρχει πια τίποτε. Τι έγινε; Προς τι αυτή η καταχρηστική επίδειξη ισχύος; Δε θα μάθουμε ποτέ. Αλλά ακόμη και δίχως να είσαι ιδιαίτερα ευαίσθητος, το να διακινδυνεύεις κάθε στιγμή να βρεθείς σε μιαν ατμόσφαιρα γουέστερν, είναι το λιγότερο αγχωτικό. Πολλοί είναι οι κάτοικοι που δεν αντέχουν άλλο αυτή την κατάσταση και ιδιαίτερα οι ηλικιωμένοι, οι οποίοι είναι ακόμη πολυάριθμοι στη γειτονιά.

Αποκλεισμός σε περιορισμένο χώρο και οργανωμένη καλλιέργεια του άγχους είναι η συνταγή για να προκαλέσεις την άνοδο της αντίδρασης (σημ: intégrismes, ; όρος που αναφέρεται κυρίως στο φονταμελιστικό ισλάμ, αλλά και σε κάθε αντιδραστική θέση θρησκευτικών ομάδων). Έχουμε ήδη περιπτώσεις βιασμού μικρών κοριτσιών. Χάρις στην πολιτική του Villepin (σημ: πρωθυπουργός της Γαλλίας, υπουργός εσωτερικών όταν γράφεται το κείμενο), σε λιγότερο από δυο μήνες, είδαμε στη γειτονιά να πηγαίνουν στο γυμνάσιο τα πρώτα αγόρια ντυμένα με djellaba. Κι εδώ και μερικές μέρες, έχουμε μαθητές δημοτικού, οι οποίοι, όταν ο δάσκαλος θέλει να τους μάθει ένα τραγούδι, βάζουν στο θρανίο ένα πινακάκι που λέει πως ένας μουσουλμάνος δεν τραγουδάει και αρνούνται να ανοίξουν το στόμα. Αυτά τα αποτελέσματα επιτεύχθηκαν βεβαίως στο όνομα των «αξιών της Ρεπουμπλίκ» κι αν η κατάσταση συνεχιστεί, σίγουρα θα εξαπλωθούν.

Το δεύτερο αποτέλεσμα είναι η ενίσχυση του κατασταλτικού μηχανισμού. Ο συνεχής και εξονυχιστικός έλεγχος, οι επιδείξεις δυνάμεως με φόντο τη μιζέρια, είναι τέτοιες προκλήσεις που προκαλούν αντιδράσεις, «πέρασμα στην πράξη» ατομικά ή συλλογικά. Συμβαίνει κάποιος κάτοικος να σπάσει και να «απαντήσει» σε κάποιο μπάτσο κατά τη διάρκεια του ενάτου ελέγχου της ημέρας. Συμβαίνει η οργή να κάνει στάχτη σκουπιδοντενεκέδες, αυτοκίνητα (μερικές φορές σε λίγα μέτρα απόσταση από ένα αστυνομικό μπλόκο)… Όλα αυτά είναι πρόφαση για νέους ελέγχους, για περισσότερη πίεση, για ταπεινώσεις, για συλλήψεις… και μετά πάλι από την αρχή. Το κράτος επιθυμεί να προκαλέσει νέες εξεγέρσεις στο Mirail, αφού δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα μαζί του διαφορετικά. Μέρα με τη μέρα αυτό γίνεται προφανές.

Πόσο κοστίζει; Για ποιο αποτέλεσμα;

Ακόμη μια πλευρά που δεν πρέπει να αμελήσουμε: αυτή η επιχείρηση κοστίζει πολύ ακριβά. Αλλά η εξουσία, πάντα έτοιμη να κάνει οικονομίες στις πλάτες των εργαζομένων, φυλάγεται καλά από το να δώσει έστω και το παραμικρό νούμερο. Εκατοντάδες CRS, διπλωματούχοι αξιωματικοί (σημ: από το 2005 η πρόσληψη αξιωματικών γίνεται με bac +3, δηλαδή με τρία χρόνια εκπαίδευσης μετά το λύκειο), RG ( σημ : ασφαλίτες), αστυνομικοί κάθε είδους, βρίσκονται μονίμως στην περιοχή. Πέρα από τους παχυλούς μισθούς (βλ. τα προπαγανδιστικά προσπέκτους στο τμήμα της Bellefontaine), όλος αυτός ο κόσμος παίρνει επιδόματα νυχτερινής εργασίας, εργασίας το σαββατοκύριακο, επικινδυνότητας… χωρίς να υπολογίσουμε τι κοστίζει η συντήρηση του εξοπλισμού τους. Το σύνολο είναι σίγουρα αστρονομικό.

Και το αποτέλεσμα; Αναφορικά με τον ανακοινωθέντα στόχο (μια ήσυχη γειτονιά), είναι μηδαμινό. Ζούμε μια από τις περιόδους με τη μεγαλύτερη ένταση των τελευταίων δέκα χρόνων. Τα χρήματα λοιπόν, ξοδεύονται ενάντια στην κοινή λογική. Εκτός, φυσικά, εάν ο στόχος που ακολουθείται δεν είναι αυτός που προβάλλεται.

Ας μην κάνουμε λάθος στον εχθρό.

Ανάμεσα στην κρατική στρατηγική της έντασης, την οχύρωση της μιας πλευράς πίσω από την ταυτότητα και την ηλιθιότητα της άλλης (για την οποία η τελευταία εθνική περιπέτεια είναι το κάλεσμα «ενάντια στον αντιλευκό ρατσισμό»), τα περιθώρια δεν είναι μεγάλα. Αλλά όπως και πρώτα, οι αναρχοσυνδικαλιστές της περιοχής καλούν τον πληθυσμό να μην κάνει λάθος στον εχθρό.

Λέμε και θα συνεχίσουμε να λέμε ακούραστα και με κάθε μέσο, πως ο εχθρός μας δεν είναι ο γείτονας με τον οποίο μοιραζόμαστε την ίδια μιζέρια. Οι αληθινοί μας εχθροί είναι αυτοί που μας ταπεινώνουν. Αυτοί που μας εκμεταλεύονται όταν έχουν κέρδος και μας απολύουν όταν τους βολεύει. Αυτοί που αυξάνουν τα νοίκια και το λογαριασμό του νερού. Αυτοί που μας κάνουν έξωση όταν πια δεν έχουμε να πληρώσουμε. Αυτοί που μειώνουν τα κοινωνικά κονδύλια. Αυτοί που δε μας αφήνουν άλλη ελπίδα από το να μένουμε κολλημένοι σ’ ένα γκέτο. Οπότε, ας μην κάνουμε λάθος. Ακόμη κι αν είναι πιο δύσκολο παρά ποτέ, ας σεβαστούμε ο ένας τον άλλο, ας είμαστε αλληλέγγυοι κι ας συνεχίσουμε να δρούμε για τη δημιουργία ενός διαφορετικού αύριο.

Οι κάτοικοι CNT-AIT του Mirail

CNT-AIT


  Contacter des militants anarcho-syndicalistes
  http://cnt-ait.info est le site d’actualité de l’Anarcho-syndicalisme.
  La reproduction et la diffusion de l’Actualité de l’Anarcho-syndicalisme sont encouragées